Samba de Janeiro

Brazilië: het land van het Christusbeeld, Copacabana, Ipanema, Havaiana’s, voetbal, carnaval en de amazone! Een land dat tot de verbeelding spreekt, waar het (bijna) altijd mooi weer is en waar niemand haast heeft, maar alles wel lekker op tijd loopt.

Maar... ook het land van armoe en favela’s. We worden gewaarschuwd voor zakkenrollers, skimmen en gewapende overvallen. De politie zou staken en carnaval zou een chaos worden. Hmm... opeens lijkt het een stuk minder mooi land.

Bij aankomst konden we nergens pinnen. Maar dankzij een voorraadje Amerikaanse rakkers en een eerlijke taxichauffeur worden we naar het hostel gebracht (en tegen een redelijke prijs van US$ 25). Andere niet-eerlijke taxichauffeurs vragen toch al snel US$100. Je wordt al snel opgelicht hier.

Ons hostel beloofde ons ruime, schone, gerenoveerde kamers. We hebben een 3-persoonskamer (want Wendy komt ook over 2 dagen aan), die misschien wel schoon is, maar zeker niet ruim. Met andere woorden: als onze backpacks er staan, passen wij er niet meer bij, tenzij we ons horizontaal over de bedden verplaatsen!

Hmm... ook een beetje een domper. Overigens is dit de duurste accomodatie tijdens onze hele reis. Oud en Nieuw in Sydney en ons resort in Tahiti waren beter geprijsd dan dit! Na wat onderhandelingen met de manager krijgen we een paar dagen later toch meer ruimte en mogen we 2 kamers gebruiken (want vanwege de belachelijke prijzen hier, zit het hostel toch niet vol).

De eerste dag wennen Robert en ik samen nog even van de stad. We reizen met de metro naar een marktje, waar je goedkoop havaiana’s kan kopen en alle versieringen voor carnaval! Morgen gaan we even terug met Wendy om ons outfit af te stylen :)

Er wordt Portugees gesproken, en al snel leren we een paar woordjes zodat we ons op straat kunnen redden. Helaas snappen de locals niet veel van mijn interpretatie van de taal, dus moet ik regelmatig overstappen op gebarentaal. Maar, we blijven het proberen en het zal toch wel een keer goedkomen?

Het was echt geweldig om Wendy weer te zien! De laatste keer was toch alweer een jaar geleden en hoewel je wel contact hebt via skype of mail is het toch anders. Overigens, voor wie Wendy niet kent: Wendy is een vriendin van ons, die Robert al heel lang kent, ik heb haar in Rotterdam leren kennen, toen we daar alledrie woonden. Later zaten we allemaal in Amsterdam/Haarlem maar toen Wendy de kans kreeg om voor ABN in Chicago te gaan werken, heeft ze niet lang getwijfeld. Inmiddels zit ze bijna 2 jaar in Chicago en maakt daar geweldige dingen mee.

Dus jullie begrijpen wel dat we veel bij te praten hebben!

Anyway, we zijn in Rio de Janeiro! Na onze inkopen gedaan te hebben voor carnaval zijn we klaar voor de stad. We maken een wandeling naar Copacabana en ploffen neer op het zachte, witte zand en genieten van het uitzicht! Robert en ik wagen nog een duikje in de zee, maar de stroming en de golven zijn even iets heftiger dan we hadden verwacht. Misschien is het ook wel verstandig om daar te gaan zwemmen waar de locals zitten en niet op een rustig plekje waar we alleen zijn ;-)

Naast Copacabana heb je ook Ipanema Beach, dus als je het op het ene strand zat bent, kun je je op het andere strand installeren :) Er lopen mannetjes langs die je eten en drinken willen verkopen, maar ook bikini’s, erg grappig!

Je kunt niet naar Rio gaan, zonder dat je 2 dingen gezien hebt: Cristo Redentor en Pao de Acúcar, oftewel het Christusbeeld en de Suikerbroodberg. Op een heldere dag gaan we in de ochtend richting het Christusbeeld. De bus zet ons netjes voor de deur af en met een taxibusje worden we naar boven gebracht. Onderweg stoppen we nog een keer voor een mooi uitzicht over de stad, maar al snel staan we oog in oog met Christus de Verlosser.

Het beeld is 30 meter hoog en staat op een voet van nog eens 8 meter. Het beeld is een kado van Frankrijk en hij waakt over de stad. Erg indrukwekkend om te zien! We spreken een Braziliaanse man die vertelt dat er veel Brazilianen heen kwamen om te bidden voor bescherming en betere tijden. Nu is het voornamelijk een toeristische trekpleister en het is erg druk, aangezien de stad vol loopt vanwege carnaval. Het uitzicht over de stad is ook erg mooi! De stad is om de bergen heen gebouwd. Er wonen zo’n 12 miljoen mensen, waarvan slechts de helft officieel geregistreerd zijn.

In de namiddag bezoeken we de Suikerbroodberg. Vanaf daar zie je de stad van weer een hele andere kant en in de verte wederom het Christusbeeld, waarachter de zon ongeveer ondergaat. Tijdens het bekijken van de prachtige zonsondergang, nemen we een beslissing: mijn parachutesprong (die ik voor mijn 30e verjaardag heb gekregen van Robert) ruil ik in voor een helicoptervlucht over de stad!

’s Avonds gaan we naar een Carnaval street party. Samen met een groepje Canadezen staan we te wachten op wat er gaat gebeuren. Iedereen staat op straat met een biertje in zijn hand. Na zo’n 2 uur wachten blijkt dat er niets gaat gebeuren. Dit is carnaval in Rio: iedereen staat op straat te drinken en samen te zijn. Geen muziek, geen optocht, niets. Een beetje teleurgesteld gaan we weer richting het hostel.

Op tv zien we overigens wel de mooie beelden van carnaval, zoals in het Sambodrome plaatsvindt. De parades, met de mooie wagens, de mooie mensen en de muziek en iedereen die aan het dansen is. Supercool! Gelukkig gaan we daar over een paar dagen heen!

De volgende dag schijnt de zon, zijn er geen wolken en we besluiten om gelijk de vlucht te doen, zodat de omstandigheden goed zijn! En, eerlijk is eerlijk: het was geweldig!! Voor zo’n € 200,- p.p. mag je 15 minuten in de helicopter zitten en krijg je echt alles te zien: Ipanema Beach, Copacabana, Suikerbroodberg, Downtown met het grootste straatfeest van carnaval (ongeveer 1 miljoen mensen), de Sambodrome, het Macarana Stadion en... JE VLIEGT MET DE HELICOPTER OM HET CHRISTUSBEELD HEEN!!!! Hoe geweldig is dat?? Ongelooflijk gaaf om mee te maken!

Dit spreekt zo ontzettend tot de verbeelding! Wie wil dit nu niet meemaken? Dit is echt letterlijk: Living the dream!

Okee, het kost ongelooflijk veel geld, maar zoals Mastercard het verklaart: sommige dingen zijn onbetaalbaar!

Die dag hebben we helaas ook een minder mooie ervaring: we worden beroofd. We lopen op de boulevard en het is druk. Opeens wordt de strandtas met handdoeken en zonnebrillen en fototoestel van mijn schouder gerukt. De dader smeert hem met zo’n snelheid in de menigte dat hij al snel niet meer te achterhalen is.

Op dat moment schieten de volgende emoties door je heen: woede, verontwaardiging, verdriet en schrik. Omdat we naar het strand zouden gaan, zit ons geld ook in de tas en hebben we nu geen geld meer om thuis te komen.

Al snel blijkt dat lopen geen optie is (ongeveer 1,5 uur) en nemen we een taxi. Het hostel moet deze voor ons betalen, want onze kamersleutel zit ook in de tas. De kamer moet opengebroken worden en er moet een nieuw slot in geplaatst worden. Pfff.. balen zeg!!

Zodra we bekomen zijn van de schrik besluiten we om toch maar weer richting Ipanema Beach te gaan voor het straatfeest. Dit keer nemen we alleen wat geld mee (een tas hebben we toch niet meer) en verloopt de avond zonder verdere diefstallen. Maar ook dit keer blijkt het straatfeest niet meer te zijn dan bier drinken op straat met je vrienden. Geen muziek, geen optocht of wat dan ook...

Ik denk dat we de Brazilianen toch even moeten leren hoe je een feestje moet bouwen. Remember Koninginnedag, Danceparade, Beach Pop en wat nog meer? Dat is pas feest, gratis, er is muziek en iedereen danst!

Gelukkig hebben we kaartjes voor de volgende dag en gaan we het echte feest nog meemaken in het Sambodrome. Maar toch wel een beetje teleurstellend. Later horen we dezelfde verhalen van anderen in het hostel. Zij waren op andere feestjes en de ervaring was vergelijkbaar. Dit is niet het beeld dat de wereld heeft van carnaval in Rio...

De volgende dag is onze laatste dag in Rio, vanavond het feest in het Sambodrome. In de ochtend moeten we naar de politie voor de aangifte. Bij aankomst zijn we gelijk aan de beurt. We vullen een formulier in en moeten wachten. Tijdens het wachten komen er heel veel andere mensen aangifte doen. Als we de verhalen horen, hebben wij nog mazzel gehad!

Het wachten duurde lang en 3 uur later stappen we het politiebureau uit. Het maakt je toch een beetje angstig over wat er allemaal kan gebeuren en laten we hopen dat dit onze enige nare ervaring wordt!

Die middag brengen we een bezoekje aan de Santa Marta favela, bij ons in de buurt. Een favela is een sloppenwijk en in Rio is deze voornamelijk tegen de berg gebouwd (de rijke mensen willen daar niet wonen).

In de favela’s is veel armoede. De huisjes zijn klein, bestaan uit wat stenen en een golfplaten dak. Als je mazzel hebt, heb je een voordeur en ramen, maar vaak is het gewoon een gat in de muur. De mensen die er wonen zijn kansarm en dat maakt ze vaak gevaarlijk. Ze hebben alleen maar te winnen en niets te verliezen.

Hoewel deze favela veilig blijkt te zijn, besluiten we toch om de camera (gelukkig hebben we nog een reserve) thuis te laten en slechts een paar euro aan geld mee te nemen.

Met een soort lift worden we bovenaan de favela gebracht en al lopende gaan we naar beneden. Overigens is deze favela bekend omdat Michael Jackson er een videoclip heeft opgenomen: They don’t care about us. Waar hij gestaan heeft is een pleintje gemaakt en staat een bronzen standbeeld van hem.

Bijzonder om te zien. Het uitzicht is er mooi (over de stad en naar het Christusbeeld). Maar verder is het een wirwar van straatjes en trappetjes. Het stinkt er, de mensen stinken er ook en je weet niet of je wel op de juiste plek loopt en of het wel veilig is.

Mijn opluchting was best groot toen we weer op de “normale” weg stonden. Het is goed om te zien hoe de mensen hier wonen en het meer te begrijpen. Maar liever niet nog een keer zonder gids.

’s Avonds is het dan eindelijk zo ver: tijd voor het carnaval! We hebben ons opgedirkt en gaan op pad. Met de metro komen we in de buurt, maar we moeten nog wel een stukje lopen (in het donker, door een niet zo prettige buurt). Robert droeg onze ‘special cargo’ (een fotocamera en de kaartjes) en Wendy en ik hielden hem van alle kanten in de gaten. Gelukkig komen we zonder problemen aan op de plaats van bestemming en voelen we de opluchting door ons heen gaan.

We hebben plekken op straatniveau en staan met onze neuzen bovenop de parade. Het begint om 21.00u, en die avond gaan 7 sambascholen door de Sambodrome en laten in 82 minuten het beste van zichzelf zien. Morgen zijn er nog 6 aan de beurt en de beste scholen mogen komend weekend nog een keer en dan wordt de definitieve winnaar gekozen.

In die 82 minuten die iedere school heeft, gebeurt het volgende: ze hebben een lied ingestudeerd en dat wordt de volledige tijd gezongen. Af en toe veranderd de melodie, maar de beat blijft hetzelfde. Vervelend? Nee, helemaal niet. Wij zaten aan het einde van de parade en tegen de tijd dat de eerste wagen bij ons in beeld kwam, zaten we er helemaal in!

Er zijn mensen die in de parade meelopen (kun je als toerist ook doen, maar is erg duur), er rijden praalwagens voorbij en tussendoor lopen steeds een king & queen van de parade mee. Ik heb tussendoor even een inschatting gemaakt, en ik denk dat er per school zo’n 10.000 man meeloopt, iedere deelnemer zingt uit volle borst mee met het lied van de school. De straat is zo’n 700 meter lang en op het hoogtepunt van de parade staat deze helemaal vol met praalwagens en dansers etc. Het publiek op de tribune (90.000 in totaal) gaat volledig uit zijn dak!

Vanuit een helicopter wordt de hele straat gefilmd en je ziet de vrolijkheid van kleuren over de straat van de Sambodrome. Zodra het carnaval voorbij is, wordt het thema voor het volgende jaar bedacht, mensen gaan weer aan het werk om die 10.000 kostuums te maken en de wagens etc. Voor je het weet, staan ze weer allemaal in de Sambodrome bij het volgende carnaval. Voor veel mensen hangt er veel af van het carnaval en leven ze er ook van.

De kaartjes zijn voor sommige armere Brazilianen erg duur. Sommigen zullen er nooit heen kunnen en anderen misschien een paar keer in leven. Deze mensen zijn wij ook tegengekomen en je ziet aan hun ogen hoeveel ze ervan genieten. Geweldig om te zien is dit! En wat een luxe dat we hier tussen mogen zitten!

Als je de parades van alle 7 scholen helemaal uitzit, is het inmiddels zo’n 07.00u in de ochtend en is het alweer licht geworden. Wij besluiten om 05.15u dat het wel mooi geweest is. Vanaf het moment dat het begon tot het moment dat we weggingen is het één groot feest geweest en hebben we niets anders dan genoten!

Na zo’n 3 uur slaap stonden we weer klaar voor ons vertrek naar Ilha Grande, een eiland voor de kust van Brazilië. Daar gaan we even lekker een paar dagen lekker relaxen en bijkomen van alle mooie momenten in Rio.

Na een week in Rio gezeten te hebben, kunnen we wel stellen dat we alles meegemaakt hebben wat er van te voren over gezegd is. En zelfs na beroofd te zijn geweest, staat Rio met stip op nummer 1 van de meest geweldige steden op aarde! Een stad die bruist en die je echt gezien moet hebben!! Een stedentrip als geen andere, welke zo’n indruk maakt en zeker met carnaval de zoveel te bieden heeft, dat niemand zich er hoeft te vervelen!