The World Most Dangerous Roads 2/3 – Huayna Potosi

Huayna wie? De Huayna Potosi is een berg vlakbij La Paz en ligt in de Cordillera Real (Koninklijke bergketen), midden tussen andere indrukwekkende reuzen met besneeuwde toppen.

De top van de Huayna Potosi ligt op 6.088 meter en deze top werd het doel van onze expeditie van de afgelopen drie dagen. Alle reisorganisaties vertelden dat deze top te bereiken is voor beginnende mountaineers zonder ervaring maar met een goede conditie. Nou, dat zijn wij, dus zo schreven we ons in voor deze expeditie. Zo mogen we het wel noemen, want deze trek heeft alle facetten van echt bergbeklimmen in zich, behalve dan de echt technische zaken waar je ervaring voor nodig hebt.

De weersvoorspellingen waren ook goed en de route zou in goede conditie zijn. Iedereen was goed gehumeurd: wij, de andere klimmers, de guides, de koks en de drivers.
Op een stralende donderdagochtend reden we La Paz uit op weg naar het spektakel. Niets kon er mis gaan. Eerst even stoppen in de buitenwijk El Alto voor wat cocabladeren, goed voor de thee of om zo in je mondhoek te stoppen. Toen door het drukke verkeer heen worstelen en zo langzamerhand de stad uit en de Cordillera Real in.

De rit zou zo’n 2,5 uur duren naar Base Camp op 4.700 meter, zo’n 1.000 meter hoger dan La Paz zelf. De weg naar Base Camp is hobbelig, kronkelig en zit vol gaten. En hij gaat dus omhoog, wat je al direct merkt, ook aan het weer...

Na zo’n twee uur komt dan ons doel in zicht de Huayna Potosi. Een indrukwekkende verschijning. Soms vangen we een glimp van de top op als de wolken heel even plaats maken. Er liggen dikke lagen sneeuw op de berg zelf en op zijn gletsjers. De sneeuw begint vanaf 5.000 meter al echt serieus te worden. Hoe langer we er naar kijken hoe meer we beginnen te beseffen dat dit misschien wel een grotere uitdaging zou worden dan we voor ogen hadden. En precies op dat moment begint het te hagelen en te sneeuwen. De zon verdwijnt en de lucht wordt grijs. Dit is hoe de Huayna Potosi z’n nieuwe bezoek verwelkomt...

Uiteindelijk hebben van de 15 mensen er maar 8 de top gehaald. Helaas was ik niet een van deze gelukkigen. Hoewel... als je deze mensen lijkbleek terug hebt zien komen weet ik niet of je wel van geluk moet spreken...

Wel je weten hoe onze missie is verlopen? Lees dan verder.

Huayna Potosi – The Brutal Mountain
Hij sloopt je, schudt je heen en weer, draait je ondersteboven (of in ieder geval je maag) en gaat net zo lang door totdat je opgeeft. En dan heeft hij nog een heel arsenaal aan weersomstandigheden tot z’n beschikking en tot slot nog de hoogte. Tja de hoogte...
Ik weet nu wat hoogteziekte is.

Maar goed, laten we bij het begin beginnen...

Day 1
Op dag 1 kwamen we rond 12:00 aan bij Base Camp. Hier gaan we vannacht slapen. Het ziet er luxe uit. Althans luxe, een hut met een eetgedeelte en in het slaapgedeelte wat matrasjes op de grond. In ieder geval stukken beter dan een tent die van de berg af wordt geblazen.

Na twee broodjes gingen we op pad naar de Gletsjer, welke op 4.900 meter ligt of ik kan beter zeggen eindigt. Aan het einde van de gletsjer kregen we gletsjertraining. Dit houdt in: crampons onder je boots vastmaken, ice axe in de hand en het ijs op. Crampons zijn ijzeren punten onder je schoen die alle kanten opwijzen om maximale grip te hebben, want ijs is natuurlijk glad. En de ice axe is voor het geval dat je crampons wegglijden, met verse sneeuw (die nog niet is vastgevroren) gebeurt dat nogal eens. En gelukkig was het inmiddels lekker aan het sneeuwen!

Na alle mogelijke manouvres te hebben geleerd kondigden de gidsen aan dat het nu tijd was voor wat fun. En dus gingen we 100 meter verderop naar een behoorlijke ijswand. Deze ijswand lag ook aan het einde van de gletsjer en hier kon je goed zien hoe dik de gletsjer was. Ik schat een meter of 15. De ijswand hier, was niet loodrecht omhoog, nee het eerste stuk helde over. Voor de mensen die wel eens op een klimmuur zijn geweest, niet de makkelijkste keuze. Maar goed, we zijn hier nu toch, het sneeuwt lekker en de spirit zit er nog goed in. We zijn met zes deelnemers. Drie Nederlandse jongens van een jaar of 18 en een Duitse jongen van een jaar of 20.

Nou dat viel dus even vies tegen! De tocht naar de gletsjer toe vond ik al behoorlijk inspannend maar nu moesten we de overhellende ijswand gaan beklimmen. Een van de gidsen doet ’t even voor: men neme 2 ice axes, rammen die in de wand, we schoppen de crampons (met enig geweld) in de wand en als die redelijk vast zitten kunnen de axes er weer uit worden getrokken (als je ze er niet te hard hebt ingeslagen) en kunnen ze hoger op de wand er weer in. Zo kruipt men naar boven. Makkelijk toch?

Ja, voor een gids die het drie keer per week doet misschien, maar voor ons Hollanders die nog nooit op deze hoogte zijn geweest, laat staan hier met ice axes een wand op hebben geklommen, is het toch iets anders.

Het is in ieder geval fijn dat je bent gezekerd, dus als je van de wand afvalt hang je in ieder geval nog aan een touw. Na heel veel moeite is het mij gelukt om boven te komen, maar een uitputtingsslag, dat was het wel!

Om 17:00 waren we terug in onze hut en hier stond de thee al klaar. Daarna soep en spaghetti. Net wat we nodig hadden!

Na het eten wordt het al snel donker dus de meesten kropen al in bed. Ik stond buiten nog even met Sander te praten en te genieten van een Maanopgang! Het was weer helder geworden en het vroor een paar graden.

Sander heeft op z’n 13e de Kilimanjaro beklommen en geniet zichtbaar van de bergen. Net als ik. Na een uurtje zijn we ook maar naar binnen gegaan om te slapen.

Dag 2
We hebben eigenlijk allemaal wel prima geslapen en als we opstaan is het strakblauw. Buiten schitteren de ijskristallen in de zon en de eerste top van de berg is mooi te zien. We zitten op de berg en kijken tevreden naar buiten.
We zijn Mountaineers!

De dag begon prachtig en iedereen heeft zin in de tocht naar High Camp op 5.130 meter. Het probleem is alleen dat nu iedereen al z’n spullen moet meesjouwen naar boven: mountain boots, crampons, harness, been beschermers, dikke broek en jas, helm, grote handschoenen, ice axe etc. En dan nog je eigen spullen. Bij elkaar weegt je backpack dan zo’n 20 kilo.

Een paar blokjes door de stad met zo’n tas is prima, maar 30 graden omhoog de berg op klauteren over de rotsblokken en door de sneeuw is geen pretje.

Sjonge jonge, wat was dat zwaar! Op een gegeven moment moest ik na iedere 10 passen pauze nemen. Toen na 5 passen, toen na 3. Ik begon er steeds meer doorheen te zitten. Yvonne ging goed, met net zo’n zware tas. De anderen gingen ook goed, maar bij mij begon het steeds meer op strompelen te lijken.

Echt een oude man, maar dan met een zware rugzak op een berg. Zelfs een stukje van 5 meter leek een uitdaging. Maar we moesten door en uiteindelijk kwam toch de hut van High Camp in zicht.

Nog zo’n 50 meter, maar wat een opgave. Ik ben geloof ik wel 10 keer gestopt om op adem te komen.

Maar toen, om 11:45, na bijna drie uur klauteren zijn we er. Ik ben helemaal gesloopt!
Er is thee als ik ga zitten en gelijk een bord met rijst en kip. Ik moet er niet aan denken om dat op te eten. Ik wordt al misselijk als ik er naar kijk...

Ik heb geen hoofdpijn of andere klachten dus ik besef nog niet echt wat er aan de hand is. Alleen wel raar dat ik als allerlaatste aankom. Vanochtend bij het ontbijt hebben we allebei een Sorojchi pil genomen tegen hoogteziekte. Ik voel me op zich verder aardig alleen heb ik heel weinig energie en weinig eetlust.

Na thee met suiker gaat het beter en krijg ik het grootste gedeelte van m’n bord leeg. Ik wil nu wel even liggen en we maken ons ‘bed’ klaar. High Camp is wat minder luxe dan Base Camp.

Als ik in bed lig voel ik me een stuk beter en met Yvonne gaat het goed. Alleen het weer is inmiddels volledig omgeslagen; grijs, wolken, donderslagen en hagel. Veel hagel!
We proberen te slapen, maar opeens een vonk in de kamer! De lamp is gesprongen door de bliksem!

De donder, bliksem, hagel en sneeuw worden steeds erger. Er komen nieuwe klimmers de lodge binnen. Net aangekomen door dit weer. Dan hadden wij nog mazzel!

Er sprinkt nog 5x een grote vonk van de bliksemafleider bij het raam naast ons. Het onweer zit recht boven ons en het wordt nu toch wel spookachtig. Wat is er gebeurd met de goede weersvoorspellingen en de goede bergcondities?

Na een paar uur is het droog. Tijd om naar de wc te gaan, een hokje, 20 meter de berg af. Spekglad, vanwege de hagel en de sneeuw.

Het is nu 17:45, dinner is ready. We hebben droge pasta met een schnitzel. Ik krijg drie kwart op. Ik voel me weer een stuk beter. We hebben zin om door te gaan.

Na het eten krijgen we een briefing en worden de groepen gevormd. Per 2 klimmers 1 gids. Yvonne en ik starten wat eerder samen met een ander koppel omdat wij wat langzamer zijn dan de andere groepjes. Goed idee. Om 00:30 zijn we aan de beurt om de 6 uur durende toch naar de top te maken.

We hebben de daypacks klaargemaakt en werpen buiten nog een laatste blik op de berg. Op de dikbesneeuwde gletsjer die we morgen als eerste moeten doorkruisen.

“Het moet te doen zijn”, zegt Yvonne.
En zo is het! We gaan het morgen doen! We gaan naar de Summit!

Maar nu eerst slapen.
Hoewel slapen. Dat gaat dus niet door. Je ligt met 20 man in het slaaphok gepropt en iedereen maakt z’n eigen (soms niet zo frisse) geluiden. Maar het toppunt waren 2 mensen met zo’n gouden knetterende thermo folie deken (uit de EHBO kit) die non-stop irritant knettert. Hoe verzin je het?

Eigenlijk lig je gewoon te wachten, te hopen totdat de guide je wakker maakt en je aan de klim mag beginnen.

Om 23:30 werden we gewekt. Eerst je hele pak plus attributen aantrekken, dat al ruim een half uur in beslag neemt. En dan is er nog even tijd voor een kopje kruiden thee. Ook een stukje chocolade cake geprobeerd maar dat valt meteen al niet goed.

Dag 3
Om 0:30 was het tijd om met de klim te beginnen en we liepen naar buiten. Het weer boven de Huayna Potosi was prima. Geen wind of neerslag en volle maan. We hadden een prachtig uitzicht op de bergen rondom ons, waarboven het wel flink bliksemde.

De verse sneeuw was weer vastgevroren. Crampons onder en gaan!
Het was niet heel koud, een graadje of 10 onder nul.

De eerste 20 stappen op de gletsjer gingen nog wel, maar het was erg steil. De tweede 20 stappen gingen ook nog wel, maar daarna begon ik me al minder te voelen.

De misselijkheid kwam weer terug en hoe. Het kostte me ook erg veel energie.

Doorzetten! De bergen lagen erg fantastisch mooi bij in het maanlicht, wat bijzonder om hier te zijn. Maar wat een moeite kostte me het om er van te genieten.

Iedere stap ging moeizamer. Het had wel wat weg van het laatste sprintje van je halve marathon. Je geeft alles, maar dat kan maar voor even. Weer rusten...

Ik raakte steeds sneller buiten adem en dit was nog maar het begin. Dit zou een makkelijk stuk moeten zijn!

Voet voor voet verder de berg op. We moeten naar de top!

Maar al bovenaan het steile stuk van de gletsjer werd ik duizelig. We zijn net 80 meter onderweg. M´n hoofd wil wel verder, maar m´n lichaam heeft er duidelijk geen zin in en begint bij iedere volgende stap heviger tegen te sputteren.

Er zit niets anders op dan omlaag te gaan, terug naar bed. Dit gaat echt niet.

Yvonne besluit door te gaan, een dappere beslissing. Ze wordt aan een ander groepje gezekerd met een touw en gaat door de berg op. Ik wens haar succes en ga met de gids terug naar beneden. Op die 80 meter terug moet ik wel 3x in de sneeuw gaan zitten. Bij iedere 10 stappen zegt m´n lichaam: “nog 1 stap en ik ga overgeven”. Ik strompel m’n bed in en val in slaap. Ik ben de enige hier.

Na een uurtje ofzo wordt ik weer wakker. Ik voel me weer wat beter, maar wat ben ik blij dat ik niet meer op die berg zit! Ik val weer in slaap.

Om 04:00 wordt ik wakker van kotsende mensen beneden in de hut. Zij kruipen ook in bed. Ik denk aan de mensen nog op de berg.

En dan om 04:15 hoor ik de stem van Yvonne. Ze is ook gestopt. Hoewel ik het jammer vind dat ze het niet heeft gehaald ben ik erg blij dat ze weer naast me ligt.

Hier volgt haar verhaal van de 4 uur op de berg:

===

Tijdens de briefing vertelde onze gids, dat als in een groep 1 iemand afvalt, dan gaat de gids mee terug naar High Camp. De overgebleven persoon kan dan worden opgenomen in een andere groep. Dan bestaat die nieuwe groep uit 3 personen + 1 gids.

Als in die nieuwe groep dan 1 persoon niet meer verder kan, dan moet de hele groep terug. Met die informatie moest ik mijn keuze maken om verder te gaan of om ook terug te gaan.

Voor mijn gevoel waren we nog maar net begonnen aan de beklimming, toen ik de keuze moest maken om verder te gaan. Ik voelde me goed en, nu ik er toch was, wilde ik toch proberen zo ver mogelijk te komen.

Mijn nieuwe groep bestond uit een jongen en een meisje en hadden een lekker, langzaam tempo. Zo kon ik, zonder al te veel inspanning verder gaan. Helaas ging het met het meisje niet goed en zij begon over te geven (een van de tekenen van hoogteziekte). Ik baalde, want ik wilde nog verder. Gelukkig kwamen er nog 2 andere groepen voorbij en konden zowel de jongen als ik weer in een andere groep opgenomen worden.

Op dat moment hadden we er toch al 2 uur lopen opzitten. Het was dan ook wel enigszins teleurstellend dat we pas op 5.400 meter zaten.

De tocht was erg mooi en indrukwekkend. In de volle maan, de lichtjes van La Paz op de achtergrond en in de verse sneeuw klommen we de berg op. Verse sneeuw heeft helaas ook een nadeel: je zakt er in weg. Dat maakt de klim toch wel zwaarder. En helaas had mijn nieuwe groep een hoger tempo en had ik meer moeite met herstellen en mijn adem te behouden.

We hadden een soort bivakmuts op tegen de kou, maar die moest ik naar beneden duwen om verse lucht te krijgen en niet misselijk te worden. De hoogte begon ook impact op mij te krijgen.

Op een gegeven moment, na 3 uur lopen, kwam een steile bergwand in zicht. Hier gingen we niet omheen, maar overheen. Oeps.. ik begon me toen toch wel echt zorgen te maken over de haalbaarheid van de top. Verzuring in mijn benen na iedere 3 stappen en een misselijkheid die niet wegging.

Doordat er nog meerdere groepen onderweg waren, was het voor mij toch mogelijk om nog terug te gaan. Hoewel ik niet van opgeven hou, was dat toch het moment dat ik besloot om dat ook daadwerkelijk te doen. Daardoor konden mijn andere groepsleden gewoon doorgaan en belemmerde ik hun tocht naar de top niet.

Uiteindelijk ben ik tot 5.600 meter gekomen en tevreden met het resultaat. Natuurlijk had ik liever op de top gestaan, maar nadat ik later hoorde van de anderen hoe zij de tocht naar de top hebben ervaren, weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Terug in High Camp kwam ik Robert weer tegen en het was een hele geruststelling dat het goed ging met hem. Zo kon ik rustig nog even een dutje doen.

===

Rond 08:30 kwamen de eerste mensen terug van de top, waaronder de 3 Nederlandse jongens. Ze vertelden dat dit het zwaarste en engste was dat ze ooit hadden gedaan. Het stuk na de steile wand was nog veel zwaarder dan ervoor en de bergrug de laaste 70 meter naar de top was 20 centimeter breed en keek aan beiden kanten de eindeloze diepte in. Ze hebben dit stuk gekropen en doodsangsten uitgestaan. Maar ze hebben het gehaald en ze vertelden dat dit de mooiste ervaring was uit hun leven.

Er was ontbijt, of was het lunch of diner? Ik kreeg alleen een snickers weg. En toen moesten we nog naar beneden naar Base Camp. Voor de summiters natuurlijk nog veel zwaarder dan voor ons. Maar ik had het inmiddels door. Ik had enorme last van hoogteziekte.

Door de sneeuw van gister die eerst was vastgevroren en nu weer begon te dooien waren veel stukken glad geworden. We daalden af de dikke mist in, met onze zware backpacks. Voor mij een loodzware tocht waarbij ik weer heel vaak moest rusten en misselijk was.

Zelfs door naar beneden te lopen raakte ik buiten adem. Voor m’n gevoel was 5.000 meter een beetje de magische grens. Hierboven had ik zeker hoogteziekte opgelopen en hoe. Ik had nog niet een tiende van de energie die ik normaal heb.

Na twee uur afzien waren we bij Base Camp. Ik kon nauwelijks een woord uitbrengen en wilde alleen maar water drinken. De rest, daar moest ik niet aan denken.

Toen weer de hobbelige weg naar beneden. Naar La Paz op 3.700 meter.

Daar aangekomen stapten we uit de minivan en alsof bij toverslag maakte het misselijke gevoel in m’n buik plaats voor een hongerig gevoel. Ik voelde me weer top en een grote lunch ging er makkelijk in. Ook de behoorlijk klim omhoog naar ons hostel ging me gemakkelijk af. Ik had nergens last meer van!

Tsja, hoogteziekte maakt geen onderscheid. Zelfs Olympische athleten kunnen het krijgen, het is niet van tevoren in te schatten. De enige training die helpt is intensieve hoogtetraining. Maar het is wel de enige ziekte die ik ken die je zelf eenvoudig kunt genezen; gewoon afdalen!

Voor Yvonne is het tot hier en niet verder met bergbeklimmen en voor mij...
Voor mij geldt dat ik me volgende keer beter moet voorbereiden. De gids vertelde mij dat als ik nog 3 dagen op Base Camp zou blijven het dan wel zou moeten lukken. Maar Bolivia heeft nog veel meer moois te bieden en bovendien 3 dagen in die hut zitten staat niet heel hoog op onze wensenlijst ;-)

Ben je na het lezen van dit verhaal enthousiast geworden om zelf een gooi naar de top van de Huayna Potosi te doen? Dan raden we Travel Tracks aan! De gidsen waren zeer professioneel en aardig en alles was perfect geregeld.

Over een paar dagen volgt het derde en laatste deel van The World’s Most Dangerous roads, waarin ik zal vertellen over ons mountainbike avontuur!