De Heilige Vallei der Inca's en Machu Picchu

In Bolivia hebben we al een klein beetje kennis gemaakt met de Inca’s. Maar het echte land van de Inca’s is toch wel Peru.

Via Copacabana komen we aan bij Puno, de Peruaanse stad, gelegen aan het Titicacameer. We blijven er maar 1 nachtje en de volgende dag nemen we een toeristenbus naar Cusco.

Deze bus brengt ons niet alleen naar Cusco, maar stopt onderweg ook nog langs diverse bezienswaardigheden. De Inca historie is eigenlijk nog maar relatief kort geleden. Toen wij in Europa de middeleeuwen hadden, zijn de Inca’s in Zuid Amerika actief geweest. Maar helaas heeft hun heerschappij niet lang mogen duren. De komst van de Spanjaarden heeft ervoor gezorgd dat het rijk slechts groeide tussen 1438 en 1532. De definitieve val van het rijk is een aantal decennia later geweest, maar op dat moment hadden de Spanjaarden de macht al overgenomen en veel Inca bouwwerken vernietigd en vervangen voor koloniale gebouwen.

Gelukkig hebben de Spanjaarden niet alles gevonden en ook niet alles vernietigd, zodat we nu ook nog kunnen zien hoe het vroeger geweest moet zijn.

In Pucara krijgen we een rondleiding door een Pre-Inca museum. Volgens sommige stukken die daar liggen, zouden er al mensen geleefd hebben 5000 voor Christus, wat hen dus een van de oudste beschavingen ter wereld maakt.

De tocht tussen Puno en Cusco gaat dwars door de Andes en kruist ook de Cordillera Real (bekend van o.a. de Huayna Potosi berg, waar we een paar weken geleden nog op stonden). Het hoogste punt van deze tocht (La Raya) is op 4.318 meter. Dat punt maakt ook gelijk de scheidingslijn tussen de provincie Puno en Cusco.

In de provincie Cusco begint de Heilige Vallei der Inca’s. Vanuit de bergen ontspringt een rivier die kronkelend – als een slang – door de vallei gaat. Uiteindelijk maakt deze rivier een afbuiging en vervolgt hij zijn weg helemaal naar de Atlantische Oceaan.

In de vallei is veel vruchtbare grond en ook het water zorgde ervoor dat de mensen daar goed konden leven. Toch waren er ook jaren dat het allemaal niet zo voorspoedig ging. Het vertrouwen in de goden verdween en men trok steeds meer richting de stad Cusco in de hoop op betere tijden.

Ditzelfde gebeurde in Bolivia, waardoor relatief veel Bolivianen naar Peru trokken en ze nu gemengd leven.

In de tijd van de Inca’s was Cusco de hoofdstad. Toch gebeurde niet alles in Cusco en lag er een stad ten oosten waar het bestuur uitgeoefend werd: Raqhi. Er staan nog wat huisjes en van een grote tempel staat alleen nog de binnenmuur overeind. We leren al iets over de bouwstijl en hoe het leven vroeger was. Wat ook duidelijk wordt, is dat de Peruanen enorm trots zijn op hun historie. Bij onze gids komt een sprankeling in zijn ogen als hij over zijn voorouders praat. Mooi om te zien!

Nadat we ook nog een koloniale kerk hebben bezocht (Andahuayllilas), komen we aan het einde van de middag in Cusco aan. Cusco is een stad met een prettige sfeer en prachtige gebouwen.

We moeten ons nog melden bij Peru Treks, waarmee we de Inca Trail naar de Machu Picchu gaan doen. We krijgen een uitgebreide briefing en hebben nog een extra dag om de laatste dingetjes te regelen.

Dag 1
Op zaterdag 21 april beginnen we aan de tocht. We worden rond 5.30u in de ochtend opgehaald met een busje. Onze groep heeft 16 wandelaars. Voor deze groep zijn 18 porters, 2 gidsen en 1 kok ingeschakeld. Een behoorlijke onderneming!

In zo’n 2 uur rijden we van Cusco naar Olllantaytambo. Daar kunnen we even lekker ontbijten. Ook hebben ze er een winkeltje waar je alles kan kopen wat we tijdens de track nodig kunnen hebben, van een zaklamp tot snacks en van een walking stick tot een poncho. De bus brengt ons in nog een uurtje verder rijden naar km 82: het beginpunt van de trail.

Daar krijgen we onze slaapzakken en matjes uitgedeeld. Beiden hebben we weer een backpack mee, en de komende dagen zullen we onze eigen dingen tillen. Je kunt er ook voor kiezen om een extra porter in te huren voor de trail. Deze kun je zo’n 6 kg geven en dan hoef je zelf alleen nog maar een klein rugzakje mee te nemen voor je water, poncho etc. Wij kiezen ervoor om dat niet te doen en zelf lekker af te zien op de trail. En trouwens, de Inca’s moesten vroeger ook zelf hun spullen dragen, zij hadden die mogelijkheid ook niet.

De eerste dag schijnt een makkelijk pad te zijn. Toch zitten daar ook al wat klimmetjes in, die je hart sneller doen kloppen en waarbij het zweet op je rug staat. Dat de zon fel schijnt en dat het erg warm is, helpt daar natuurlijk ook wel aan mee.

Tijdens een voorstelrondje van de groep leren we iedereen even kennen en blijkt dat wij de meest ervaren wandelaars zijn. We hebben een leuke groep en hebben zin in de komende dagen!

Onze eerste Inca site (Patallacta) ligt in het dal en wij hebben er van boven een mooi uitzicht op. De gids vertelt ons over de indeling van de site, de bestemming van de verschillende gebouwen, wat erg interessant is!

Na een tijdje lopen komen we bij de lunchplek aan. Er staat een grote tent met een tafel erin in 16 stoeltjes. Daar gaan we zitten en worden verrast door de kookkunsten van onze kok: zo lekker hebben we in heel Zuid Amerika nog niet gegeten! Ongelooflijk hoe hij het voor elkaar krijgt om in zo’n korte tijd een maaltijd neer te zetten waar zelfs Herman den Blijker van zou smullen... haha. Als we niet oppassen komen we nog een paar kilo zwaarder terug van de track.

Een paar uur later komen we aan bij ons kamp. Zodra we er aankomen, staan onze tenten al. Deze worden door de porters gedragen en opgezet, wat een behoorlijke luxe is. We worden persoonlijk voorgesteld aan alle porters en we hebben een soort ceremonie waarbij we een paar woorden Quechua leren spreken met ze. De porters zijn eigenlijk boeren die in de kleine dorpjes tussen Cusco en Ollantaytambo wonen. Om een extra zakcentje te verdienen, werken ze 2 à 3 keer per maand als porter op de Inca Trail.

’s Avonds krijgen we weer een heerlijke maaltijd, de kok weet ons te verrassen met een dessert van geflambeerde banaan. Na het diner staan we in het donker, met onze headlights onze tanden te poetsen. We kijken ondertussen naar de sterren en duiken ons bedje in. We hebben een goed matje en een heerlijk, warme slaapzak, het belooft een goede nacht te worden.

Dag 2
De volgende ochtend worden we om 05.50u gewekt door een van onze gidsen. Ze bieden roomservice aan en we krijgen een kopje koffie in onze tent. Voorwaarde is wel dat we binnen 30 minuten – met al onze spullen gereed voor vertrek – aan het ontbijt zitten. Geen probeem!

Vandaag wordt een zware dag en we moeten flink klimmen. We zitten met ons kamp op 3.000 meter, we klimmen naar 4.200 meter en dalen daarna af naar 3.500 meter waar ons volgende kamp zal zijn. Een van onze groepsleden heeft de hele nacht overgegeven vanwege hoogteziekte. Voor hem wordt het nog zwaarder en we proberen hem allemaal een beetje op te peppen en moed te geven voor de tocht.

Het ontbijt geeft ons de energie om te beginnen. Het eerste stuk is zo’n 1,5 uur en bestaat uit een pad, voornamelijk omhoog en af en toe vlak. Fijn, want dan kunnen je benen af en toe een beetje bijkomen. Het zonnetje schijnt en al snel loopt iedereen in een korte broek en een t-shirt. Onze backpacks zijn overigens zo’n 10 kilo, wat in ieder geval een stukje lichter is dan normaal.

Na 1,5 uur hebben we even een pauze. We wachten op de rest van de groep en kopen een gatorade (er staan vandaag vrouwtjes langs de route om drinken en snacks te verkopen). Doordat wij relatief snel lopen, kunnen we wat langer pauze houden dan de rest en zo zitten we lekker in het zonnetje even te genieten van de omgeving.

Het tweede stuk duurt wederom zo’n 1,5 uur en bestaat voornamelijk uit treden. Het gaat door het bos en langs een rivier, wat wel erg mooi is. We lopen allemaal in ons eigen tempo. Robert is sneller dan ik, maar ook ik blijk snel te zijn. Toch na iedere paar stappen, heb ik even nodig om op adem te komen. Ik maak van de gelegenheid gebruik door ook een beetje te filmen, hopelijk is het een beetje gelukt en niet te bibberig geworden.

Na dit stuk staat er weer een tent op ons te wachten voor tweede ontbijt. Inmiddels is de lucht betrokken en moeten we weer onze warme kleren aantrekken. Het kan zo omslaan op de trail en dat merken we. Na een halfuurtje gaan we beginnen aan het laatste deel van de klim. Deze is het langst, maar zou minder zwaar zijn dan het volgende stuk. Wederom 1,5 uur duurt deze. We hebben inmiddels ook opgemerkt dat we de informatie van onze gidsen met betrekking tot het pad met een korreltje zout moeten nemen. Waarschijnlijk willen ze ons niet ontmoedigen, maar als je hen moet geloven zou zelfs oma met een rollator zo de berg op wandelen... haha

In ieder geval gaan we weer op pad. Robert loopt weer voor me uit en ik probeer ook stug door te gaan. Als het goed is, zouden we het dal kunnen zien met de dieren van de Andes, maar de lucht is helemaal dichtgetrokken en we zien niets. Voor de laatste klim begint het zelfs flink te regenen en de poncho’s gaan aan.

Na 59 minuten is Robert boven en ik volg na 12 minuten. De lieverd staat op me te wachten en samen vieren we even dat we de top behaald hebben! Daarna staat ons een afdaling te wachten: steile treden naar beneden. Vanwege de regen zijn ze ook nog eens glad. Maar wat ben ik blij met de afwisseling! Het laatste stuk omhoog ging niet van harte en ik begin een beetje moe te worden...

Samen lopen we naar beneden en dat gaat perfect. Het blijft nog een tijdje regenen en we worden zelfs onder de poncho nat. Hmm, toch niet al te beste kwaliteit van de Xenos... haha

Na een uur zijn we bij ons kamp en kunnen we even relaxen. Het is inmiddels droog geworden, maar nog wel erg mistig. Het is 13.00u en we moeten nog ruim 1 uur en 15 minuten wachten op de rest. We liggen lekker in de tent, geven de benen even rust en wachten. Als iedereen binnen is, lunchen we en hebben we de rest van de middag voor onszelf. Die middag brengen we door in de tent en we slapen en lezen een beetje.

’s Avonds hebben we weer een heerlijk etentje en moe maar voldaan duiken we weer onze tent in. Die nacht slapen we heerlijk!

Dag 3
Net voor het licht begint te worden, begint het te regenen. Balen! We worden weer gewekt met een kopje koffie en maken ons op de voor de nieuwe dag. De langste dag, maar wel de mooiste vanwege de verschillende Inca sites die we tegen gaan komen.

Onze natte kleren van gisteren zijn helaas niet droog geworden, maar gelukkig hebben we droge kleren bij ons.

Na het ontbijt is het droog. Er staan 2 passen op het programma. We moeten eerst een klim maken naar 3950 meter, dan dalen we weer af en vervolgens klimmen we weer naar 3670 meter. Daarna moeten we een afdaling maken naar 2700 meter.

Onze benen beginnen al een beetje gevoelig te worden, maar dankzij de goede voeding hebben we steeds voldoende energie om verder te gaan. De tour is zo goed opgebouwd, dat we precies op het juiste moment te eten krijgen voor nieuwe energie.

Het eerste stuk klimmen, komt ook de eerste Inca site: Runkuracay. Dit was een rustplaats voor de Inca’s gedurende hun tochten van A naar B.

Van daar nemen we een steentje mee om deze bij de eerste pas neer te leggen en een wens te doen. Al vaker hebben we torens van steentjes gezien en nu maken we er zelf een en doen we een wens.

Vlak na de eerste pas komen we weer een Inca site tegen: Sayacmarca. Maar... als je deze wil bezichtigen, moet je toch nog wel even een trappetje op van 100 treden. Uiteraard laten we dit niet voorbij gaan en slepen we ons naar boven. De site is echt prachtig en ligt op een berg, met 2 verschillende dalen naast zich.

Tijdens de lunch begint het weer keihard te regenen, maar gelukkig zitten we droog. Met weer de nodige energie in ons lijf gaan we op pad richting de tweede pas van vandaag. Niet lang na vertrek begint het weer te regenen en doen we onze poncho’s weer aan.

Met helder weer kun je vanaf de derde pas de volgende Inca site zien: Phuyupatamarca. Het is gelegen op verschillende terrassen en best groot. Helaas zien wij het pas als we er vlak voor staan. Wederom weet onze gids ons allemaal dingen te vertellen over de gedachtengang van de Inca’s en de samenhang tussen de zon, de sterren etc.

Vanaf dat punt gaat ieder in zijn eigen tempo naar het kamp.Het is alleen maar naar beneden en het gaat ons gemakkelijk af. Veel mensen hebben een wandelstok gekocht voor deze afdaling, maar het zijn voornamelijk treden en daar biedt het niet echt veel voordeel aan. Wij doen het op eigen krachten en gaan relatief snel naar beneden.

Naast ons komt langzaam de vallei in zicht en af en toe zien we naast het pad de diepe gaten ontstaan. Maar voornamelijk is het prachtig mooi. We lopen door het bos, sommige bomen zitten helemaal onder het mos en op andere momenten lijkt het weer op de jungle.

Tot slot komen we nog langs de terrassen van Wiñayhuayna. Al die tijd regent het nog, maar op dat moment ontstaat er een regenboog en vlak ernaast zien we er nog een ontstaan. We kijken op het dal, met de heilige rivier Urubamba die door de vallei kronkelt. Een magisch moment, iets wat we nooit zullen vergeten.

Het bijzondere van deze terrassen van Wiñayhuayna is dat je er van bovenaf op wandelt en langzaam naar beneden gaat. En dan wordt ineens zichtbaar hoe groot het eigenlijk is. Aan de andere kant van de berg ligt de Machu Picchu. Bij de Machu Picchu liggen ook terrassen waar van alles op verbouwd werd, maar het was niet voldoende om de hele stad te voeden. Daarom werden deze terrassen ook gebruikt om te verbouwen en de stad te voeden. Daarnaast is het water in Machu Picchu afkomstig van deze terrassen.

Na nog een kleine afdaling zijn we bij ons kamp en kunnen we lekker uitrusten. Het was een lange dag en we zijn best moe. ’s Avonds krijgen we een laatste warme maaltijd en de kok weet ons te verrassen door een taart die hij – tussen de tocht door – nog even gebakken heeft. Keer op keer zijn we onder de indruk van zijn kookkunsten en in de groep zijn we het unaniem eens dat we hem wel mee naar huis willen nemen... haha

Deze laatste avond nemen we ook afscheid van de porters. Zij gaan niet mee naar Machu Picchu en moeten morgen in alle vroegte op pad om de trein naar huis te halen.

Dag 4
Omdat de porters vroeg de trein moeten halen, moeten wij ook vroeg opstaan (03.30u). Zij nemen de tenten, slaapzakken, matjes etc. allemaal mee. Dat houdt in dat wij een lichtere backpack hebben voor deze laatste dag.

Het pad wordt echter pas om 05.30u geopend. In de haast om vroeg bij Sun Gate te komen is een toerist een paar jaar geleden in het ravijn gevallen en overleden. Vandaar dat de overheid het nu pas vrijgeeft op het moment dat het licht wordt.

We moeten dus even wachten bij het hek voordat we verder kunnen. Om 05.30u lijkt het alsnog of iedereen haast heeft. De trage mensen in onze groep, vliegen over het pas. Wij doen het wat rustiger aan en genieten van de tocht. Vlak voor Sun Gate moeten we ons nog even inzetten voor een klim: eerst komen de Monkey Steps (kleine, steile treden) en daarna nog een paar hoge treden. Maar dan... staan we bij Sun Gate en hebben we onze eerste blik op de Machu Picchu.

Eerlijk is eerlijk, ik stond met tranen in mijn ogen. Wat prachtig mooi! Daar waar iedereen haast heeft om ernaar toe te lopen, wachten wij nog even tot de zon de terrassen, en later de stad verlicht. Erg bijzonder en erg mooi!

Als we dichterbij komen, wordt de omvang van de stad beter zichtbaar en blijkt hoe groot het daadwerkelijk is. We blijven maar foto’s maken en genieten van het uitzicht. Het zonnetje schijnt en het is prachtig helder weer. We hebben zo’n mazzel, ongelooflijk. Later krijgen we van onze gids nog een rondleiding en leren we de bestemming van de verschillende huisjes etc.

Daarna kunnen we zelf de stad nog ontdekken. Toevallig komen we op dat moment Claudio tegen. Met hem hebben we de tour in Bolivia gedaan naar de zoutvlaktes van Uyuni. Inmiddels zijn we hem een paar keer tegengekomen en toevallig was hij deze ochtend ook bij Machu Picchu.

Samen met hem gaan we op zoek naar de Inca brug. Dat blijkt aan de achterkant van de Machu Picchu te liggen, langs een pad met diepe kliffen en hoge rotswanden. Indrukwekkend om te zien en ook wel een beetje eng. Het blijkt een goede verdedigingstechniek te zijn van de Inca’s, want als de vijand kwam, haalden ze de brug in en bleven er alleen nog maar diepe dalen over waardoor de vijand niet verder kon komen.

Hiermee kwam onze tour helaas tot een einde. Die dag hebben we nog wat tijd in Aguas Caliente doorgebracht en ’s avonds hadden we de trein terug richting Ollantaytambo en de bus naar Cusco. Daar namen we afscheid van de mede groepsleden en konden we eindelijk weer douchen en heerlijk slapen.

Het is een prachtige, magische plek en we zijn diep onder de induk. Het heeft even wat tijd nodig gehad om de juiste woorden te vinden om het te omschrijven. Ook denk ik dat juist doordat we de Inca Trail gedaan hebben, we het juiste gevoel hebben gekregen om hier volop van te genieten.

De Machu Picchu heeft een bijzonder plekje in ons hart gekregen en we hadden het niet willen missen!