Routeburn Rules!!

De Nieuw Zeelanders (kiwi’s) zijn echte outdoor mensen. Een aantal van hen werken ook in de toeristensector en zijn daardoor dagelijks bezig met coole dingen. Maar, als ze niet aan het werk zijn, gaan ze toch ook graag coole dingen doen. En een van die dingen is trampen, beter bekend als hiken of wandelen.

Nu hebben ze hier de mazzel dat de natuur overweldigend is en dat ze de mooiste tochten kunnen maken.

Wat zo mooi is aan Nieuw Zeeland, is dat ze respect hebben voor de natuur en er alles aan doen om het mooie in stand te houden. Dit houdt in dat je voor de mooiste plekjes op aarde, wel wat moeite moet doen om er te komen :)

Een van de mooiste wandelroutes op aarde is, volgens de kenners, de Routeburn Track. Dit is een 3-daagse tocht van 39 km, waarbij je door de bergen van Fiordland N.P. en Mount Aspiring N.P. loopt. De route kan in 2 richtingen gelopen worden en wij kiezen ervoor om de route vanaf The Divide richting de Routeburn Shelter te doen. Dat houdt in dat het grootste deel van de route langzaam omhoog loopt. Klimmend dus...

Op dag 1 beginnen we met een lange rit. Vanuit Queenstown is het zo’n 4 uur rijden voordat we uberhaupt aan de tocht kunnen beginnen. Jaja, je moet er wat voor over hebben... Het is koud die dag, erg koud. Zelfs met thermolagen, een trui en een jas aan zit ik te bibberen in de bus. Als dat maar goed gaat, want meer lagen aan kleding heb ik niet bij me.

Zodra we beginnen met de klim, begint het zonnetje door te breken en wordt het iets warmer. De wind is nog wel koud, dus helemaal comfortabel is het niet. Maar goed, je bent aan het lopen en daar krijg je het wel warm van.

Het pad loopt door het bos en af en toe moeten we gebukt onder omgevallen boomstammen door lopen. Af en toe kun je door de bomen heen kijken en zien we dat we al snel de hoogte in gegaan zijn. Op de achtergrond liggen de besneeuwde bergtoppen van de Southern Alps.

Het is een mooie route, de bomen zijn begroeid met verschillende kleuren mos, het heeft iets mystieks. En opeens staan we aan de voet van de Earland Falls. Deze waterval is 174 meter hoog en we staan er zo dichtbij dat je echt met je hoofd in je nek omhoog moet kijken. Echt super!

Als we het pad vervolgen, zien we de waterval later nog eens van een afstandje. Leuk zijn dit soort punten in zo´n route, dat je kan zien waar je vandaan komt en hoe ver je al gekomen bent. Om het voor jezelf leuk te houden moet je vooral niet de andere kant op kijken om te zien hoe ver je nog moet ;-)

Na zo’n 4 uur lopen begint de vermoeidheid een beetje toe te slaan. Bij iedere stap die je zet moet je opletten waar je je voet neer zet. Je loopt over de rotsen en bij een misstap kun je je enkel verzwikken of je knie verdraaien... Een uur later vinden we onze hut (Lake McKenzie) voor die nacht en kunnen we relaxen.

De slaapzaal van de hut doet me een beetje denken aan schoolkamp. Er staan 4 groepjes bedden (4 naast elkaar en 2 boven elkaar). Iedereen heeft een matras en zelf moet je je slaapzak en kussen meenemen.

Nu hebben wij geen slaapzak meegenomen van huis uit, maar gelukkig kan je die in Queenstown ook huren voor weinig geld.

We lopen de route met onze backpacks en hebben kleding mee voor die dagen, eten en onze slaapspullen. In de hut is een gasfornuisje, maar geen pannen, er is koud water en de rest moet je zelf meenemen. Tuurlijk wilden we het liefste uitgebreid eten met verse groenten etc, maar dat houdt in dat je ook een snijplank, een mes, borden en dat soort dingen in je tas moet stoppen.

Dus we besloten om het simpel te houden. Voor de eerste dag hadden we al een pastasalade bij ons. Die hadden we de dag ervoor gemaakt in Queenstown. In een oud yoghurtbakje hebben we die meegenomen, dus we hadden geen borden meer nodig:)

Voor de volgende dag hebben we noodles bij ons. Na een paar maanden in Azie kunnen we inmiddels geen noodles meer zien, maar dit keer kiezen we voor gemak boven smaak...

’s Avonds komt de ranger ons nog een briefing geven over de omgeving, wat we gezien hebben en wat we morgen kunnen verwachten. Erg leuk! De koude wind van vandaag bleek onverwacht van de Zuidpool te komen. Tja, tussen Nieuw Zeeland en de Zuidpool zit geen land, dus als de wind vanuit het zuiden komt, is het erg koud en gaat het door merg en been. Morgen zou de wind van een andere kant komen, dus dan wordt het warmer :)

De volgende dag begonnen we rond 9u met onze vervolgtocht. Het was fris, 4 graden, maar al snel werd het warm in het zonnetje en liepen we in ons t-shirtje en onze korte broek.

Dag 2 van de route wordt gezien als de mooiste. Je loopt op een bergpas met de imposante bergen naast je. Af en toe kom je een waterval tegen die je een heel eind naar beneden kunt volgen. Langzaam kwamen we in de buurt van Harris Sadle, het hoogste punt van de route (1277 meter). Daar waren we lekker op tijd, dus we besloten ook nog Conical Hill te beklimmen (naar 1514 meter).

De klim duurde zo’n 35 minuten en op de top werden we beloond met een prachtig uitzicht langs de bergen, over een meer helemaal tot aan te Tasman Sea! Aan de andere kant ligt het prachtige Lake Harris, een prachtig blauw meer, omringd met bergen. Zeker de moeite waard om deze klim te doen. Tenminste... als het mooi weer is, zoals wij hadden.

Weer terug beneden bij Harris Sadle vervolgden wij onze tocht naar de volgende hut (Routeburn Falls Hut). De route liep langs Lake Harris en later via het dal. Vanuit het Lake Harris, loopt een waterval, welke via het dal uitkomt bij de Routeburn Falls Hut. Erg mooi om te zien.

Aangekomen bij onze hut, bleek dat deze toch ietsje luxer was dan de vorige. Er zijn in de slaapzaal een soort kamertjes gemaakt waar 4 mensen kunnen slapen in stapelbedden. Het geeft je net even wat meer privacy.

Die dag hebben we zo’n 6,5 uur gelopen, het was erg goed te doen. De prachtige uitzichten en het mooie weer zorgden voor de beste omstandigheden die we konden treffen. We liepen nog even naar de voet van de waterval en in het koude water kwamen mijn voeten even lekker tot rust.

De sfeer in zo’n hut is overigens erg gezellig. Je ontmoet veel mensen die dezelfde route doen en gedurende de dagen kom je elkaar steeds tegen. De een is op vakantie, de ander maakt een wereldreis, anderen reizen alleen door Nieuw Zeeland en er zijn ook genoeg lokale mensen die deze route bewandelen. Erg leuk.

De laatste dag zou een makkelijke route zijn: alleen maar dalend, zo’n 3,5 uur en om 14.00u worden we opgehaald en teruggebracht naar Queenstown. Zo rond 9.30u vertrokken we. De route was makkelijk, voornamelijk een bospad. Langs het pad begonnen we een rivier te zien, die prachtig turquiose blauw water had. Aan de oever hebben we nog een tijdje in het zonnetje gezeten en genoten van de prachtige omgeving.

Wat zijn die dagen snel gegaan, jammer dat het alweer voorbij is! Wat was het mooi en wat hebben we genoten!

In Queenstown wachtte onze beloning: een Fergburger met een lekker koud biertje! Fergburger is inmiddels een begrip in Queenstown, de mensen staan er voor in de rij. Wij hebben er de lekkerste en (in ieder geval voor mij) de grootste burger ooit gegeten. Een perfecte afsluiter voor een aantal prachtiger dagen!

De volgende dag vertrokken we alweer naar Dunedin. Robert wilde er erg graag heen om naar de albatrossen te gaan kijken. Er zijn maar weinig plekken ter wereld waar ze te spotten zijn en bij Dunedin komen ze aan land om eieren te leggen en te broeden.

Helaas troffen we weer die koude wind van de Zuidpool, wat het iets minder aangenaam maakte. Via een cruise gingen we naar het uiterste puntje van de peninsula. Daar vlogen ze rond! Het zijn (ik wil de ornithologen niet beledigen) een soort grote meeuwen met een vleugelwijdte van zo’n 3 meter. Als ze niet zouden hoeven broeden, zouden ze nooit aan land komen, wordt ons verteld. Ze zweven over zee en hangen op de wind (die overigens best hard is) en scheren voorbij de boot. Best lastig om ze vast te leggen op foto/film, maar wel gaaf om te zien :)

Na dit avontuur is het hoofdstuk Nieuw Zeeland afgesloten. Door al die wisselingen in temperatuur zijn we allebei verkouden geworden, en snakken we ook naar warmte. Gelukkig gaan we die vinden op Tahiti, waar we vanmiddag naar toe zullen vliegen.

Nieuw Zeeland is een prachtig land, heeft een overweldigende natuur en je kunt je hart ophalen als je er outdoor activiteiten wil gaan doen. Helaas hebben wij geen tijd meer gehad voor de parachutesprong, die mij beloofd was vorig jaar voor mijn 30e verjaardag. Wellicht komt dat nog in een ander land tijdens de reis, we zullen het zien!