De W is niet voor Watjes

Nu we een beetje gewend zijn aan Patagonië en het wandelen in de bergen, is het tijd voor een meerdaagse trektocht: de W-trek bij Torres del Paine N.P.

Dit park is gelegen in Chili en biedt meerdere gevarieerde tochten, waaronder the (Full) Circuit, een tocht die zo’n 7 tot 9 dagen duurt. De W is onderdeel van deze tocht en varieert tussen de 4 en 5 dagen.

Het is mogelijk om voor zo’n tocht een tentje etc. te huren, maar dat vergt toch behoorlijk wat gesleep met je spullen. Wij geven er de voorkeur aan om in zogenaamde refugio’s te slapen, waarbij we een slaapzak huren en te eten krijgen.

De trek wordt door velen al geruime tijd van tevoren geboekt en de refugio’s lopen dan ook al snel vol. Op het moment van boeken is het voor ons niet meer mogelijk om alle nachten in een refugio te slapen. Maar... niet getreurd: we kunnen ook 1 nacht in een tentje slapen. Deze tent hoeven we niet zelf mee te slepen, maar kunnen we bij de refugio zelf huren.

Daarnaast blijkt dat we niet de hele W-trek kunnen doen, want op de “laatste poot van de W” is zowel de refugio als de campsite volledig volgeboekt. Die moeten we dus overslaan waardoor we vanaf het startpunt direct met de klok mee beginnen.

Daar waar Robert en Wendy staan te springen van enthousiasme, ben ik wat terughoudender. Want slapen in een tentje, waarbij de temperatuur -20 kan worden, of in de sneeuw, of regen, spreekt me niet echt aan. Daarnaast maken we de dag erna een tocht van zo’n 11 uur wandelen, en daar moet je toch wel een beetje voor uitgerust zijn, lijkt me. Maar goed, ik laat me niet kennen en we gaan op pad.

Ons uitgangspunt voor de tocht is Puerto Natales en alles is daar goed te regelen. Zelfs als je de dag ervoor aankomt, hoef je je geen zorgen te maken. De stad is erop ingesteld dat mensen gaan trekken door de bergen, dus alles is direct te boeken.

De volgende ochtend worden we ook daadwerkelijk opgehaald. Eerst worden we nog even langs een souvenirwinkel gebonjourd, maar 2,5 uur later staan we in het National Park en kunnen we gaan beginnen.

De dag begint bewolkt, maar al snel komt de zon door en kunnen onze dikke lagen kleding uit. Het duurt niet lang voor we in ons t-shirtje en korte broek lopen. Heerlijk! Onderweg komen we andere wandelaars tegen die weten te vertellen dat de dag ervoor de wind nog met zo’n 120 km/u door de vallei raasde. Pff, wat hebben wij een mazzel zeg!

Bij het beginpunt hebben we zicht op de Torres del Paine. Met een beetje pijn in onze hart lopen we verder, want vanwege de accommodatie hebben we niet de gelegenheid om deze beter te bekijken...

De route is prachtig. We lopen aan de voet van de bergen, door bossen en langs prachtige meren. In de verte zien we een berg met veel sneeuw en ijs erop. Af en toe horen we wat gerommel, wat aangeeft dat er een lawine is.

Het mooie is dat we steeds dichterbij komen en dat we een goed uitzicht hebben op de berg. Na 5 uur lopen komen we aan bij onze accommodatie. Het is nog steeds mooi weer en het vooruitzicht om in een tentje te slapen, staat me ineens niet meer zo tegen.

Zodra we ingechecked zijn, krijgen we onze tent te zien. De matjes stellen niet veel voor, we kunnen eigenlijk wel stellen dat we op de grond liggen... Hmm. Mijn slaapzak is prima en biedt zelfs nog wat bescherming tegen de grond, maar Robert heeft een stinkende slaapzak en is iets minder blij.

We gaan even proefliggen en al snel blijkt dat de tent op allemaal rottige stenen ligt. Samen halen we ze weg en hopelijk kunnen we goed slapen vannacht. Wendy is overigens ook een echte bikkel: zij heeft een tentje voor haarzelf en vindt dat best spannend...

Het avondeten is dramatisch: we zitten met z’n allen in een soort vreetschuur en het eten is gewoon slecht. En dan te bedenken dat we voor het eten belachelijk veel geld betalen...

Maar goed, we laten ons niet kennen en proberen die nacht goed te slapen. Er was nog een verdwaalde kampeerder die bij ons in de tent wilde kruipen, maar nadat we hem weg hebben gestuurd konden we lekker proberen te slapen.

De volgende ochtend worden we wakker met pijnlijke heupen, maar toch redelijk uitgerust. Vandaag een lange dag voor de boeg: we gaan naar de French Valley! Na een ontbijt en met ons lunchpakketje in de backpack vertrekken we. Eerst lopen we in 2 uur naar Camping Italiano en dan begint de eigenlijke tocht naar de Mirador (uitkijkpunt).

Het is een tocht met veel klimmen. Vooral lopend klimmen, maar gelukkig voor mij zitten er ook nog wat rotsen tussen waar we overheen moeten klauteren! Met een backpack op mijn rug, is dat toch wel intensief.

De eerste mirador biedt ons een prachtig uitzicht op de berg met sneeuw en ijs, welke we gisteren in de verte al gespot hadden. Leuk om het nu van dichtbij te zien en erg indrukwekkend, want het doet je beseffen hoe klein we zelf eigenlijk zijn.

Voor de berg gaat nog een rivier, die op sommige plekken echt woest stroomt en veel geluid produceert. Ideale tocht om alles even achter je te laten en je over te geven aan de wonderen van de natuur. En ook een ideale tocht om je karakter te testen, want hoewel het resultaat prachtig is, moet je er wel iets voor doen.

Na nog eens 2,5 uur staan we aan de voet van de tweede mirador. Daar moeten we nog even over wat rotsen klimmen en worden we beloond met een spectaculair uitzicht: aan de rechterkant zien we de toppen van Torres del Paine (weliswaar van de achterkant, maar daardoor niet minder mooi), aan de linkerkant zien we andere puntige bergtoppen, sommigen bedekt met sneeuw. En wij zitten op het hoogste punt van de vallei en hebben daardoor ook prachtig uitzicht op de rest van de vallei, met haar rivier, met bossen en rotsen.

En... het zonnetje schijnt en het is windstil. Wat een mazzel hebben we! Uiteraard zitten we hier even een tijdje om te genieten van het uitzicht. We ontmoeten nog 2 andere Nederlanders, lopen met elkaar een stuk van de route, en wellicht komen we hen nog tegen op een ander stuk van de reis...

Met enige tegenzin staan we weer op om de terugtocht te starten. We moeten weer terug naar Camping Italiano en dan nog eens 2,5 uur richting Refugio Paine Grande. Het laatste stuk doen we toch wel een beetje op doorzettingsvermogen en wilskracht. Niet dat het zwaar is, maar we zijn toch best wel moe.

In december 2011 heeft er een brand gewoed in Torres del Paine N.P. en is zo’n 7% (85 km2) van het park afgebrand. Het schijnt dat iemand geprobeerd heeft wc papier te verbranden (en het niet goed heeft gedoofd), maar als we rondvragen blijkt iedereen een andere theorie erop na te houden. Het is dus niet zeker wat er gebeurd is...

Tijdens het laatste stuk van onze wandeling zien we heel duidelijk een scheidingslijn tussen wat wel verbrand is en wat niet. Het geeft een troosteloze blik. De bomen zijn zwart, de grond is zwart en alles ziet er doods uit. Het ruikt zelfs nog een beetje naar brand...

Na zo’n 10,5 uur onderweg te zijn geweest, zien we onze refugio voor die nacht. Eerst zijn we nog bang dat het een fata morgana is, maar het blijkt echt waar te zijn! We hebben echte bedden, een goed kussen en... een welverdiende maaltijd!

Deze refugio (en degene waar we morgen verblijven) is van een andere organisatie en is kwalitatief veel beter. Het eten en de slaapplekken zijn stukken beter!

Tijdens het eten treffen we nog 2 Nederlanders die en bijzondere reis aan het maken zijn: te voet van het noordelijkste punt van Chili naar het zuidelijkste punt van Chili. Inmiddels zijn ze al 9 maanden onderweg en verwachten ze nog 1 maand nodig te hebben om het af te maken. Benieuwd naar hun bijzondere verhaal? Check http://galopen.wordpress.com/

De volgende dag is Robert jarig! Wendy en ik weten hem te verrassen met een Kinder Surprise bij het ontbijt :) We hebben ook nog een mooie fles wijn gekocht, maar die drinken we na onze tocht op, de tassen zijn momenteel al zwaar genoeg.

Die dag lopen we naar refugio Grey, onze laatste nacht in het park. Ik heb het best wel zwaar. Gisteren de hele dag lopen zeulen met een backpack van 10 kilo op mijn rug, en vannacht slecht geslapen. Mijn zin om verder te gaan is niet zo groot. Maar goed, we moeten toch.

De refugio ligt bij de Grey gletsjer en na 4 uur lopen komen we er aan. Ik ga die middag even naar bed en Robert en Wendy gaan nog een wandelingetje maken richting de gletsjer.

Ze komen op een pad wat bijna alleen maar klimmen is en de gletsjer is niet goed zichtbaar. Wel treffen ze een specht die bezig is een boom uit te hollen. Dankzij de videobeelden is het toch nog een beetje alsof ik erbij was... Uiteindelijk als ze bij een ravijn aankomen, is de gletsjer even zichtbaar, wat toch wel mooi is om te zien!

Als ze terugkomen, ben ik weer als herboren en kunnen we Robert’s verjaardag vieren. We bestellen een biertje (en een wijntje) en proosten op zijn 34e verjaardag! Toch wel bijzonder om een verjaardag te kunnen vieren op deze mooie plek op aarde!

Die nacht slapen we heerlijk en moeten we al weer vroeg op pad om de boot te halen. We moeten dezelfde route als gisteren weer teruglopen. Dat is overigens wel een beetje een nadeel van de W-trek: iedere “poot”van de W moet je dubbel lopen.

Helaas is ons geluk voorbij qua weer: het regent. En het heeft de hele nacht al geregend, dus het pad is modderig en glad bij vlagen. Of het door de regen komt, of door mijn teruggevonden energie weet ik niet, maar de terugtocht doen we niet in 4 uur, maar in 3 uur! Gelukkig kunnen we binnen wachten en moe maar voldaan kijken we terug op een geslaagde tocht. In die 4 dagen hebben we ruim 60 kilometer gelopen en veel verschillen in de natuur gezien. Zeker een tocht die de moeite waard was!

Met de boot en later de bus keren we terug naar Puerto Natales. Daar halen we onze spullen op bij het hostel, eten even een hapje en nemen de bus naar Punta Arenas.

We komen ’s avonds om 22u aan in Punta Arenas en het regent ook daar. Het is nog best even een stukje lopen naar het hostel. We lopen over een brug waar de rivier er woest uitziet en we er alledrie bedenkelijk bij kijken.

De volgende dag bij het ontbijt horen we dat de rivier buiten zijn oevers is getreden en dat de binnenstad onder water staat. We nemen even een kijkje en door de straten stroomt het water met grote snelheid en lijkt het wel alsof de stad 1 grote rivier is.

Met man en macht proberen ze het water te stoppen, maar helaas gaat het door de zandzakken heen en komen ook vele huizen onder water te staan. Terwijl we gisteren nog baalden dat ons hostel nog zo’n eind lopen is, zijn we nu blij dat we buiten het rampgebied zitten.

Alles is gesloten, de hele stad is aan het werk om de schade zoveel mogelijk te beperken. Dit houdt in dat er geen supermarkt open is, restaurants gesloten zijn en dat is best wel vervelend als je geen eten hebt.

We bereiden ons voor op een afscheidsmaaltijd bestaande uit mueslirepen en droge rijst (dat hebben we nog bij ons), maar bij toeval ontdekken we een cafeetje in de buurt van het hostel, dat open is en waar we die avond een gezellig afscheidsetentje hebben met Wendy.

Die nacht is onze vlucht naar Santiago en Wendy vliegt weer naar huis. Jammer dat we afscheid moeten nemen, want de afgelopen weken waren geweldig gezellig!

Bedankt Wendy, zonder jou was het niet zo leuk geweest en we zullen je missen!

Binnenkort weer nieuwe avonturen van ons!